Jest o Mnie. Nie chcę już dalej opowiadać swojej historii. Nie chcę celebrować bólu i smutku, który jest we mnie. I będzie. I pewnie nigdy nie opuści. Nie odetnę się pewnie od tych strat, bo one ciągle mnie budują. Ale chcę żyć!! Chcę cieszyć się zimą za oknem. Uśmiechem moich Dzieci. Przytuleniem i ciepłem mojego Męża. Chce cieszyć się smakiem kawy i pysznego ciasta. Rozmowami przy stole. Chcę czerpać z relacji, które mnie otaczają – wspaniałych ludzi, których mam wokoło i których imiona, by się tu nie zmieściły. Ci ludzie są. Widzę Was – dziękuję Wam za to!! Nie chcę już opowiadać mojej historii. Chcę mieć plany, marzenia. Chcę, by plany marzenia miał także mój Mąż, które przez te wszystkie lata jest przy mnie. Ramię w ramię przechodzi przez kolejne wyzwania. Czasem, ba często jest jak tarcza, która broni przed wszystkim co trudne, najtrudniejsze.

Chcę mieć siłę, by ładować moim Synom bateryjki miłości. Tak, jak naładowali mnie moi Rodzice. Chcę realizować „żądanie” mojego czteroletniego Rocha: „Mamo bądź zawsze zdrowa i uśmiechnięta”. On, Oni niczego więcej nie potrzebują… To to właśnie chcę im dać!

Czy chcąc żyć zapominam o swoim smutku? O swoich rodzicach?

Nigdy. Przenigdy. Pamiętam o nich codziennie. Czuję ich w niemal w każdym momencie swojego życia. Gdy patrzę w lustro widzę nos Ojca i krótkie włosy Mamy. Gdy teraz jeżdżę na nartach myślę o Ojcu, który uwielbiał ten sport i bardzo chciał, by jego Wnuki jeździły. Uczymy ich jeździć dla Niego. Ale też „boję się nart”, tak jak moja Mama, która kiedyś w Austrii skręciła kolano. Myślę o Ojcu jeżdżąc jego samochodem i słuchając „jego” Trójki. Słyszę Mamę, za każdym razem, gdy moje dzieci się kłócą, a ja mówię do nich, tak jak ona mówiła do mnie i mojego Brata „Jesteście siebie warci!”. Pamiętam o Ojcu gdy piję herbatkę. O mamie, gdy jem słodycze Wedla.
Czy są ze mną? Są!
I będą zawsze!!