odważne rozmowy - Manufaktura Rozwoju

Jesteś odważną Towarzyszką!

utworzone przez Marta Iwanowska-Polkowska | maj 26, 2020 | Inspiracje & refleksje, JA & emocje, JA Kobieta

Jak wiecie lubię mówić o sobie, że jestem towarzyszką. Dlaczego? Bo towarzyszę innym w odważnym urzeczywistnianiu swojego JA. Towarzyszę kobietom, gdy zaczynają śmielej realizować swoje powołania. Towarzyszę liderom, w budowaniu przywództwa opartego na wartościach i autentycznym pokazywaniu siebie. Towarzyszę moim Klientkom i Klientom w refleksji nad sobą, w definiowaniu siebie, w przechodzeniu procesów transformacji. Ale te wszystkie towarzyszenia choć są moją pasją, pracą, przyjemnością i powodem do spełnienia. Te wszystkie urzeczywistnienia swojego JA moich Klientek i moich Klientów. To wszystko, co robię z Wami, albo raczej Wy robicie przy moim wsparciu to wszystko jest piękne, wyjątkowe i niezwykle mnie rozwijające, ale to tylko małe przygody, przy podróży jaką jest macierzyństwo. I nie chcę byście zrozumieli mnie źle. Nie deprecjonuję swojej pracy. Wręcz przeciwnie traktuję ją cholernie poważnie. Szkolę się, superwizuję, zdaję różne egzaminy. To wszystko jest ważne i poważne.

Ale podczas, gdy warsztaty trwają kilka godzin, albo dwa dni. Podczas, gdy procesy coachingowe trwają kilka albo kilkanaście sesji. To macierzyństwo, to przygoda na całe życie.

I tak sobie myślę, że może czas zauważyć, że aktem wielkiej odwagi, aktem wielkiej wrażliwości jest towarzyszyć moim Synom …

• Gdy zalewa ich złość …

• Gdy mierzą się z smutkiem …

• Gdy doświadczają odrzucenia …

• Gdy boją się strasznie …

• Gdy płaczą …

• Gdy łamią przyjęte zasady i chcą o tym pogadać .. Albo nie.

• Gdy doświadczają zawodu, także tego miłosnego …

• Gdy nie wiedzą jak się zachować …

• Gdy rozbijają kolano …

• Albo, gdy rozbijają komuś nos …

• Gdy mówią, że mnie „nie znoszą” …

• Gdy krzyczą, że „mają najgorszego Tatę na świecie!”

• Albo gdy mówią, że jestem istotą pomniejszą. Skąd znają takie słowa?

• Gdy kłamią …

• Gdy kombinują …

• Gdy utykają w swoich problemach …

• Gdy doświadczają przemocy …

• Gdy dostają uwagi …

• Gdy zapominają …

• Albo gdy nie chcą pamiętać …• Gdy niszczą nowe buty …• Albo łamią drogie okulary … • Gdy proszę o pomoc …• Albo ją odrzucają …

• Gdy nie wiedzą …

• Albo wiedzą lepiej …

Aktem odwagi, wrażliwości i empatii jest wytrwać te wszystkie chwile, kiedy masz wrażenie, że każda taka chwila trwa o 497929802 chwil za długo i najfajniej by było uciec. Założyć ładne ubrania, spakować walizkę i wyjechać do pięknej sali szkoleniowej, w której miła Pani podaje ciepłą kawę, którą możesz wypić jeszcze ciepłą.
Ale nie uciekasz, bo jesteś Mamą.
A nawet jak uciekasz, to wracasz, przytulasz i koisz. I rozmawiasz. Rozmawiasz, tłumaczysz bo głęboko wierzysz, że te wszystkie słowa które wypowiadasz dziś, kiedyś zostaną usłyszane i zapamiętane. Kiedyś na pewno.
Ale nie uciekasz, bo obok tych wszystkich aktów towarzyszenia im, chcesz a może raczej uczysz się towarzyszyć sobie – zauważać siebie, swoje potrzeby, swoje emocje, swoje upadki i swoje wzloty.
Bo towarzyszyć dłużej niż trwa proces coachingowy, oto jest wyzwanie. Bo towarzyszyć sobie, oto jest wyzwanie.

Nie byłabym Towarzyszką Manufakturową, gdybym nie była Towarzyszką Tymoteusza i Rocha.
Albo raczej, nie byłabym „taką” (jakkolwiek to brzmi) towarzyszką Manufakturową, gdybym w porę nie nauczyła się towarzyszyć moim Synom i Sobie. I Sobie też, bo bez tego te pierwsze się nie uda.

Wierzę, że moi Synowie kiedyś urzeczywistnią swoje JA.Odważnie. Śmiało. Po swojemu. A ja będę siedzieć na widowni „po stronie empatii i wsparcia” (jak naucza Brene Brown), a nie po stronie krytyki (oby! Ale to oni ocenią ….) i będę bić brawa z łzami w oczach, a o to u mnie nie trudno… .

Kochane Mamy, wspaniałe Mamy !Pamiętajmy, jesteśmy wspaniałymi towarzyszkami!
Tak długo, jak towarzyszymy, jak pozostajemy obok naszych dzieci. Tak długo jak jesteśmy na arenie macierzyństwa, jesteśmy wielkie! Wielkie serduchem i wielkie odwagą. Jesteśmy odważne. Ważne! I zawsze jesteśmy piękne!

I parafrazując słowa Roosvelta

„Nie krytyk się liczy, nie człowiek, który wskazuje, jak potykają się silni albo co inni mogliby zrobić lepiej. Chwała należy się Mamie na arenie, której twarz jest umazana błotem, potem i krwią, która dzielnie walczy. Która wie, co to jest wielki entuzjazm, wielkie poświęcenie, która ściera się w słusznych sprawach, która w swych najlepszych chwilach poznała triumf wielkiego wyczynu, a w najgorszych, gdy przegrywała, to przynajmniej przegrywała z odwagą, nie chcąc, aby Jej miejsce było wśród chłodnych i nieśmiałych dusz, które nigdy nie poznały ani smaku zwycięstwa, ani smaku porażki”.
Pamiętajmy o tym i pamiętajmy, by być dla siebie na tej arenie wyrozumiałe. Dla siebie wyrozumiałe!

Moje, nasze uzbrojone serca w czasach zmian i niepewności …

utworzone przez Marta Iwanowska-Polkowska | mar 21, 2020 | Inspiracje & refleksje, JA Lider

Drogi Liderze, Wspaniała Mamo, Szanowny Nauczycielu,

Dorosły Człowieku,

Nie lubisz się bać?

Nie lubisz czuć niepewności? Prawda?

Lubisz czuć spokój. Lubisz czuć się pewnie. Lubisz mieć kontrolę.

Nie lubisz się bać, a jednak się boisz…

A jednak czujesz smutek, złość, wstyd …

A jednak czujesz niepewność i zagubienie…

Czy tak masz teraz?

Jak też tak mam. Tak! To ludzkie.

Wszyscy jesteśmy tak skonstruowani, a może i tak wychowani, że zamiast pokazywać swoją wrażliwą duszę, prawdę o swoich emocjach i swoim zagubieniu wolimy to wszystko ukryć.

Ukryć przed sobą, ukryć przed innymi. Ukryć zakładając zbroje.

Zbroję zakładamy, by chronić swoją wrażliwość, udawać że jej nie ma. Zasłonić ją. Nie ujawniać jej przed sobą. Nie pokazywać jej innym. Zakładając zbroję myślimy, że stajemy się silniejsi. Silniejsi, bo wydaje nam się, że wrażliwość to słabość. Wydaje nam się, że wrażliwość – czyli odsłanianie emocji, niepewności i podejmowanie ryzyka – to słabość.

Jednak … jesteśmy w błędzie, bo wrażliwość słabością nie jest. Wrażliwość to siła. Wrażliwość to odwaga. Wrażliwość to prawda o nas. Wrażliwość to kwintesencja człowieka. Zbroja sprawia, że czujemy się bezpieczniejsi, silniejsi nawet gdy męczy nas dźwiganie dodatkowego ciężaru. Czasami to ciężar przez który kroczymy bardzo blisko ziemi, bez szans na oderwanie się do lotu …

Ponadto, ironia polega na tym, że gdy stoimy naprzeciw kogoś, kto kryje się, bądź osłania maskami lub zbroją, czujemy się sfrustrowani i odłączeni. Oto cały paradoks: „wrażliwość to ostatnia rzecz którą chcę abyś we mnie widział, lecz pierwsza, której w Tobie szukam”.

Tak piszę Brene Brown w książce z „Z wielką odwagą”, którą z serca polecam.

A jeżeli Ty chcesz dowiedzieć się więcej o tym:

czym są zbroje? Jakie zbroje zakładamy?
dlaczego nam szkodzą? A uwierz mi szkodzą…
i jak je luzować, zdejmować, osłabiać ich wpływ na nas?

>> obejrzyj, posłuchaj mojego #livepolkowskiej, który nagrałam na samym początku rozpoczętej kwarantanny i jest właśnie o naszych uzbrojonych sercach.

A tu znajdziesz wszystkie zbroje, o których opowiadałam w trakcie:

[Opracowane własne, na podstawie badań Brene Brown i jej książki „Z wielką odwagą”.]

Na końcu tego #livepolkowskiej wymieniałam sposoby reagowania pełne wyrozumiałości i empatii, które mogą wspierać zdejmowanie zbroi u innych, ale też u siebie. Oto kilka zwrotów, które możemy użyć w rozmowie ze sobą i z innymi :

Widzę Cię.

Słyszę Cię.

Jestem ciekawa / ciekawy tego co się z tobą dzieje …

Powiedz / opowiedz mi więcej o tym, co przeżywasz…

Pomóż mi zrozumieć Twoją perspektywę …

Zastanawiam się nad tym, co się u Ciebie wydarzyło …

Jestem ciekawa / ciekaw tego, o czym mówisz …

Próbuję Ciebie zrozumieć, nie byłam / nie byłam w takiej sytuacji. Powiedz mi o tym więcej …

Opowiedz więcej o tym, co się wydarzyło …

Jakiego wsparcia oczekujesz ode mnie teraz?

Co mogę teraz zrobić dla Ciebie?

Co będzie najlepsze teraz dla Ciebie?

Jak możesz o siebie zadbać?

Jak ja mogę zadbać o Ciebie?

***

Moi drodzy, nie bójmy się luzować naszych zbroi.

Nie bójmy się pokazywać nasze prawdziwe, wrażliwe JA.

Pamiętajmy też o tym, że uzbrajając się, by ukryć smutek, strach, złość, niepewność … ukrywamy też radość, poczucie spełnienia, szczęście i tracimy kontakt do tych emocji.

Pamiętajmy też o tym, że ciężar zbroi ciąży nam, ale też ciąży naszym bliskim.

Pod zbrojami ranimy siebie.

Nosząc zbroję ranimy innych.

Kropka.

Czarna, malutka kropka

utworzone przez Marta Iwanowska-Polkowska | lut 20, 2020 | JA Lider

Prowadzę warsztaty dla liderów, dla odważnych liderów. Warsztaty są z inteligencji emocjonalnej, z wrażliwości w biznesie, odwagi.
Dziś zadałam Uczestnikom zadanie: narysujcie jak się czujecie w pracy, kiedy czujecie wstyd.
Kiedy czujecie strach przed oceną…

Jedna z osób narysowała czarną kropkę na białej kartce. Powiedziała, że czuje się jak mała, malutka, samotna, odcięta od świata.
To była jedna osoba.
Każdy dodał coś od siebie o samotności, niewystarczalności, odrzuceniu, wytykaniu.
Zadziały się cuda.
Potem zadziały się cuda.
Rozlało się wsparcie, zrozumienie, życzliwość.
Poczucie humoru i przekleństwa przyszły z pomocą.
Cuda!

Bo grupa na koniec powiedziała, że nigdy „tak” ze sobą nie rozmawiali.
Tak odważnie, tak szczerze i tak po ludzku!
Że nigdy tak się nie otworzyli, w pracy … a żyją!
I jest im dobrze 💛

Ja czuję się zmasakrowana tym, ile moje wrażliwe serce dziś przetrawiło.
Ale czuję wielką wdzięczność za to, że mogłam im w tym procesie towarzyszyć.

Wiecie dalszego?
Bo to jest moja misja!
Byśmy jak najrzadziej czuli się jak czarne, malutkie, samotne kropki.
Byśmy czuli się jak żółte, jędrne, soczysta, żywe kropki – kropki połączone z innymi.
I choć wiem, że życie nie zawsze jest żółte.
Kurna, wiem to #jakniewiemco… ale to ile „żółtości” zaprosimy do swojego życia zależy trochę od nas i pracy z emocjami. Pracy z emocjami, na które się odważymy. A praca pełna zaufania, życzliwość do której zapraszam innych ma sens!
Kurna ma!
I już 💛

PS. I myślę też sobie, że przez krytyka wewnętrznego, o którym pisałam ostatnio też możemy czuć się jak malutkie, czarne kropki. Malutkie, samotne i nic nie warte. Dlatego warto pamiętać, że #niekrytyksięliczytylkoja! Wpadajcie więc na warsztaty 28.02, aby stanąć z swoim krytykiem oko w oko, odważnie. By zmniejszyć wstyd, który krytyk w nas zasiewa!

#emocjewpracy #emocje #emocjewbiznesie #inteligencjaemocjonalna #wrażliwość #zaufanie #odwaga #zmiana #odwagalidera #odważnie #szczerość #prawda #życzliwość #żółtość #żółtakropka #szkolenia #szkoleniemenedżerskie #dlalidera #lider #lidershipcoaching #taktrzebażyć #trenerka

Wielką odwagą jest…

utworzone przez Marta Iwanowska-Polkowska | gru 17, 2019 | Inspiracje & refleksje

Przeczytać.
Przeżyć.
Zapamiętać.
Zanurzyć w sercu.
To jest wielka odwaga!

Wielka odwaga, to wybierać to co subiektywne, często ciche, niewidoczne dla innych. To co możne nudne i niemedialne…a jednak najważniejsze. Najważniejsze, bo związane z naszą historią. Z naszymi związkami. Z naszymi dziećmi. Z naszymi naj, naj, najbliższymi.
Praca, „rzecz ważna” … w dzisiejszych czasach jest wytłumaczeniem, wymówką, ucieczką dla większości z nas. Ja też się mogę pod tym zdaniem podpisać.
Też daję się w to wkręcić.
Oj tak.

Praca jest płatna. Praca jest mierzalna. Praca jest obiektywna. Praca jest zauważalna. Praca jest ceniona. Praca daje poczucie wpływu, kontroli, a czasem nawet sukcesu.
Praca jest OK i jest potrzebna. I może być przyjemna. Oj tak.
Ale …
Ale to, co w domu…
Ale to, co w rodzinie…
Ale to, co w związkach jest trudniejsze, pozbawione kontroli, rozdrgane i kurna trwa, trwa, trwa całe życie. Albo nie … W pracy projekty i dedlajny kiedyś się kończą i można zmieniać piaskownicę, zacząć się bawić innymi zabawkami.
A w życiu?
Zmiana piaskownicy bardzo boli.
Piszę ten post dla Siebie i dla Was, by nie zapomnieć.
Piszę, bo przez ostatnie dni słyszę o tym, jak komuś zabrakło „wielkiej odwagi”, zaangażowania, uważności i to, co budował, czy budowała prysło. Rozpadło się. Może nie ma już, co zbierać, czy ratować. Nie chcę tu nikogo oceniać. Nie o tym jest ten post. Chcę zwrócić światło uwagi na pewien mechanizm. Chcę zauważyć, jak łatwo pogubić się w priorytetach, czy wyborach.

Nastrój mam mało świąteczny. Z łzami w oczach opłakuję różne relacje, które wokół mnie się rozpadają …
I chce mi się krzyczeć.
Wyć.
Płakać, że tak łatwo gubimy dziś siebie.
Siebie samych.
Siebie nawzajem.
Moi mili miejmy odwagę spotkać się z sobą w te Święta.
Odłóżmy „ważne rzeczy” i zatroszczmy się to, co między nami. Pozwólmy sobie na bliskość, na prawdę, na szczerość.
Przynajmniej dajmy sobie szansę.
Dajmy

Ps. Tak udostępniałam tę grafikę rok temu. Tak. Ale czasem „tak” trzeba.

Czyli nieustająco źródło to Marta Iwanowska-Polkowska :: Manufaktura Rozwoju & @MartaIwanowska-Polkowska 🙈

Arena

utworzone przez Marta Iwanowska-Polkowska | kwi 30, 2019 | JA & emocje

Ostatni pozwoliłam sobie znów wejść na pewną „arenę”, czyli korzystając z symboliki zaproponowanej przez Brené Brown odsłoniłam siebie, pokazałam siebie.
A konkretnie?
W pewnym otoczeniu zaczęłam odważnie mówić o moich potrzebach, oczekiwaniach i wartościach, w które wierzę.

Cały wpis dostępny na facebook:

Ostatni pozwoliłam sobie znów wejść na pewną „arenę”, czyli korzystając z symboliki zaproponowanej przez Brené Brown…
Opublikowany przez Marta Iwanowska-Polkowska :: Manufaktura Rozwoju Wtorek, 30 kwietnia 2019