Ten tekst, którym dzielę się z Tobą, poniżej…  pojawił się na moim Instagramie dokładnie 10 lipca. [Możesz go przeczytać też tam, zebrał ogrom komentarzy] Tak mam słabość do dat. Właśnie tego dnia minęło pół roku mojego darowanego życia. Pół roku od operacji, która zmieniła mnie. Operacji, która dała tak wiele, choć też tak wiele odebrała …

Potrzebowałam ten tekst napisać. 

Bałam się go publikować. 

Bałam się strasznie. Zjadał mnie strach, zjadał mnie wstyd. Jak się okazuje bezpodstawnie … 

Ale nie potrafiłam już milczeć. Te ostatnie miesiące, nauczyły mnie, że moja odwaga Wam służy, że wspiera Was z oswajaniu tego co trudne. I choć tekst poniżej zaczyna się od słów „Skoro zachorowałam, już mam , to zrobię wszystko, by umilić sobie chorowanie”, to równie dobrze mógłby się zacząć od słów „Skora ja już musiałam oswoić raka   i oswoić obustronną mastektomię z rekonstrukcją, to może moja historia pomoże Wam w oswajaniu tego, co dla Was trudne. Każdy ma swojego raka … każdy ma swoją mastektomię … tak jak każda, każdy z nas ma swój Everest”. 

I jeszcze jedno, zanim przejdziemy do tekstu. 

Ten tekst jest opowieścią o tym, że każda strata wymaga przejścia procesu żałoby, a każda żałoba wymaga rytuałów. Moja żałoba nadal trwa. Nie czuję, że jest już po drugiej stronie, po stronie pełnej akceptacji. Ciągle uczę się życia nowym życiem, życia z nowym ciałem i lekami, które choć łyka się jak cukierki, zmieniają mnie … Ciągle dopada mnie smutek i brak sił. Tym bardziej, że hormonoterapia i świadomość kolejnych kroków leczenia nie pozwalają w pełni zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Jeszcze…. Ale na pewno, i piszę to z brzucha, prosto z serca, ważnym etapem mojej żałoby i przełomowym rytuałem był właśnie odlew i praca artystyczna, którą Kaśka wykonała dla mnie. Rytuały to nie tylko myślenie. Rytuały to działanie, to ciało, to relacja, to symbolika. I to wszystko odbiłyśmy w glinie, a Kaśka zamknęła w pięknej technice wypału raku. 

Raku w raka… Ależ nam wyszło! Kto, by pomyślał…  

Jeżeli czujesz, że ten tekst i moja historia mogą służyć innym kobietom, podaj ją dalej.

Możesz też posłuchać moich dwóch, bardzo ważnych podcastów, w których poruszam tematykę mojej choroby. Pierwszy, o czułej odwadze, nagrałam po to, by powiedzieć Wam o tym, co przede mną. Drugi, nagrałam w procesie wracania. To rozmowa z psychoonkolożką Adrianną Sobol.

I chyba polecę Ci jeszcze jedną, trzecią rozmowę. Tym razem taką, do której zaprosiła mnie Justyna Szyc – Nagłowska.
To też rozmowa o wracaniu … Zapraszam!

Nie umiem w rolki.
Ale umiem w warsztaty dla kobiet.
Ale umiem w warsztaty z nażywania się ❤️
Umiem w otwieranie kobiecych serc, otwieranie przede wszystkim na siebie same i na inne kobiety.
Umiem w budzenie szacunku i czułości dla siebie.
Umiem we wzmacnianie zaufania dla siebie.
Umiem w budzenie poczucia przynależenia.
Umiem w szczerość.
Umiem w prawdę.
Umiem w ożywianie.
I coraz lepiej umiem w miłość do siebie, choć to w chu** trudne….

Ostatnie warsztaty z nażywania się w magicznej @willa_bizorenda , które prowadziłam od piątku do soboty minęły pod hasłem „A co ja lubię? Ja? Kim byłam i jaka byłam zanim życie dało mi wpier***dol?”
Minęły i zostawiły trwały i piękny ślad w każdej z jedenastu uczestniczek.
Ten ślad to odwaga, by mówić głośno o tym jak naprawdę jest i śmiało, odważnie sięgać po to, co je nażywa 💫
Sięgać bez warunkowania, bez udowadniania czy zasługiwania. Bez licznych „ale”, „albo”… stawiając „i”.

Kolejne warsztaty z nażywania się we wrześniu, na Mazurach w @jaktuladnie Zostało jedno wolne miejsce. Potem jeszcze #bebraveplaybrave w październiku w @talariaspa .

Kiedy kolejne? Pomyślę.
Wszystkie zaplanowane do tej pory warsztaty zaplanowałam przed chorobą 🦞, zrealizowałam je i realizuję na fali radości ze zdrowienia. Ale ta radość nie wyklucza zmęczenia. Dziś czuję te zmęczenie mocno. Odpocznę i wrócę do planowania.
Obiecuję 🤟
Obiecuję sobie i wam, ja naprawdę kocham te warsztaty i kocham nas w ich trakcie.

Same zobaczcie TUTAJ 💫