Gdy dwa lata temu leżałam w szpitalu, ratowała mnie myśl, że mam piękne życie. Dobre życie. Że żyję życiem, w którym zauważam siebie, spełniam marzenia, mam wspaniałych ludzi wokół siebie i jeszcze robię coś, co ma sens. A jednocześnie moje życie nie jest tylko pracą … nie jest tylko listą obowiązków, oczekiwań i odpowiedzialności. Że żyję życiem, w którym łączę odwagę z czułością i wolnością …

Leżąc w szpitalu trzymałam się kurczowo myśli, że jestem większa niż 🦞 i że obrobię życie w sobie. Ból z którym żyję od kilku miesięcy jest przeszkodą, której nie przewidziałam. Serio! Każdego dnia budzę się z myślą „nadal boli” … „ja na to nie zasługuję”, „a ja tak bardzo chcę żyć”.

Ten ból próbuje skurczyć moje życie, ale ja się przeciwko temu buntuję. Ale nie daję się i idę dalej, powolutku, w swoim tempie … idę i dziś znów poczułam, że jestem większa niż 🦞.

Przeszłam kolejny szlak. Szłam wzruszona, gapiąc się i zachwycając się światem.
Bolało.
Bolało w chu**j, ale było warto 🫶💪♥️

Powkładałam do słoika ze wspomnieniami kolejne cuda i zachwyty. Jak znów będzie ciężko, trudno i ciemno zajrzę do tego słoika i pomyślę „moje życie jest dobre”, mam na czym się oprzeć i do czego wracać. Co chronić.

Karo @our_little_adventures – myślałam tu o nas na Islandii. Madera jest do niej tak podobna 🏔️
Ola @olapotykanowicz … tak, tak, jak było trudno myślałam o tym, że krzyczysz do mnie z czułością „Marta! Jeba**ć raka 🦞!!!”

Co daje nam obcowanie ze sztuką?
Duuuużo dobrego!

Jakiś czas temu potwierdzono hipotezę, że obcowanie ze sztuką może pobudzać tzw. układ nagrody. Jest to związane z tym, że sztuka wywołuje zazwyczaj pozytywne emocje, odpręża, daje poczucie zadowolenia.

Ale … Pobudza też odczucia estetyczne.
Ćwiczy uważność.
Uruchomia zachwyt.
Wzrusza.
Zatrzymuje.

Warto dodać, że pobudzenie ośrodków układu nagrody towarzyszy również innym przyjemnościom – jedzeniu czekolady, czy uprawianiu sek*su. Dlatego obcowanie ze sztuką może być tak przyjemne 🫶
A my potrzebujemy doświadczać przyjemności, by budować dobrostan. Pozytywne emocje to jeden z jego filarów.

Ale obcowanie ze sztuką może też uruchomiać tzw. układ kojenia. Obcując ze sztuką możemy doświadczać poczucie bezpieczeństwa i połączenia. Połączenia z autorem, z naturą którą często sztuka odzwierciedla, połączenia z „czymś większym”. A w muzeach, i to zawsze mnie wzrusza, możemy obcować z innymi ludźmi o podobnym systemie wartości, spojrzeniu na świat. To też jest bezcenne połączenie ♥️

Udowodnione też zostało, że doświadczając wspomnianego zachwytu dystansujemy się od swoich odczuć, myśli, od swojego ja. A takie dystansowanie się reguluje stres i napięcie. Pomaga poczuć spokój i znów poczucie połączenia. Poczuć swoje miejsce w świecie, który ma swój porządek, jest piękny i dobry. Zachwyt buduje odporność na stres, wzmacnia rezyliencję.

Same plusy?
Prawda?

Idźcie więc do @nationalmuseuminwarsaw na wspaniałą wystawę Mistrza Chełmońskiego. Idźcie, po spokój, przyjemność i poczucie przynależenia. Idźcie i budujcie swoją rezyliencję 🫶

A jak już byliście napiszcie, jak wrażenia?

Moje wrażenia znajdziecie TUTAJ: KLIK

Nie być tylko swoją pracą.
Wybierać jakość, a nie tylko ilość.
Pozwalać sobie na robienie mniej.
Być ciekawym swojego naturalnego rytmu.
Szukać rytmu.
Koić się rytmem.
Koić się tańcem.
Koić się śpiewem, nawet jak nie umiesz śpiewać.
Mówić „nie”, gdy czuję presję „tak”.
Mówić „tak”, szanując perspektywę serca.
Uznawać swoją perspektywę, „bo tylko Ty wiesz co czujesz, jak to czujesz i czego potrzebujesz”.
Zauważać swoje ciało.
Dbać o nie, a nie tylko je ratować.
Wybierać siebie nawet jeżeli do tej pory się tego nie robiło 🫶
Pozwalać sobie na czułość wobec siebie niezależnie od tego jak dziwną przybierze formę.
Pozwalać sobie na czułość i czucie.
Ufać emocjom i umysłowi, czasem.
A czasem nie ufać emocjom i umysłowi.
Być ciekawym siebie. Świata. Innych!
Prosić o pomoc.
Przyjmować pomoc.
Dawać pomoc.
Czuć połączenie z ludźmi.
Czuć miłość.
Wypełniać się miłością ♥️
Działać z większą miłością do siebie.
Rozmawiać z tymi, którzy mnie widzą i słuchają.
Śmiać się.
Płakać, nawet gdy każda z łez jest wyciskana …
Szukać lekkości.
Kombinować zabawę. Szukać jej w codzienności, pomimo tego jak poważna bywa ….
Bawić się.
Chodzić do lasu.
Chodzić po lesie.
Zbierać kasztany i żołędzie też.
Zbierać grzyby.
Uśmiechać się do skrawków niebieskiego nieba.
Chodzić boso po ziemi.
Pływać w chłodnym jeziorze.
Trzymać się nadziei.
Ufać ♥️
Szukać sensu.
Nadawać sens.
Być sensem.
Być. Żyć.
Być bez działania 🫶
.
.
.
Od kilku dni spisywałam dla Was moje myśli nieuczesane, kotwice dobrostanu. Chciałam opublikować je dziś z okazji #dzieńzdrowiapsychicznego … i nie spodziewałam się, że będę je publikować z szpitalnego łóżka, bo znów muszę coś sprawdzić… Ech. Albo. Och! W tym miejscu każda ta wskazóweczka nabiera innego znaczenia, koloru, kształtu.

Czerp z nich i napisz mi, którą Ty wybierasz ♥️